ἡμεῖς δ᾽, οἷά τε φύλλα φύει πολυάνθεμος ὥρη
ἔαρος, ὅτ᾽ αἶψ᾽ αὐγῆις αὔξεται ἠελίου,
τοῖς ἴκελοι πήχυιον ἐπὶ χρόνον ἄνθεσιν ἥβης
τερπόμεθα, πρὸς θεῶν εἰδότες οὔτε κακὸν
οὔτ᾽ ἀγαθόν· Κῆρες δὲ παρεστήκασι μέλαιναι,
ἡ μὲν ἔχουσα τέλος γήραος ἀργαλέου,
ἡ δ᾽ ἑτέρη θανάτοιο· μίνυνθα δὲ γίνεται ἥβης
καρπός, ὅσον τ᾽ ἐπὶ γῆν κίδναται ἠέλιος.
αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τοῦτο τέλος παραμείψεται ὥρης,
αὐτίκα δὴ τεθνάναι βέλτιον ἢ βίοτος·
πολλὰ γὰρ ἐν θυμῶι κακὰ γίνεται· ἄλλοτε οἶκος
τρυχοῦται, πενίης δ᾽ ἔργ᾽ ὀδυνηρὰ πέλει·
ἄλλος δ᾽ αὖ παίδων ἐπιδεύεται, ὧν τε μάλιστα
ἱμείρων κατὰ γῆς ἔρχεται εἰς Ἀΐδην·
ἄλλος νοῦσον ἔχει θυμοφθόρον· οὐδέ τίς ἐστιν
ἀνθρώπων ὧι Ζεὺς μὴ κακὰ πολλὰ διδοῖ.
Μίμνερμος
...................................................................................
Εμείς τα φύλλα μοιάζομε, που η άνοιξη τ᾽ ανοίγει
και μεγαλώνει τα γοργός ο ήλιος απαλά,
μα τους ανθούς χαιρόμεθα της ήβης ώρα λίγη
χωρίς να δοκιμάσομε κακά μηδέ καλά.
Οι μαύρες Μοίρες καθεμιά φέρνει κακό δικό της·
η μια με τέλος τα φρικτά σιμώνει γερατειά
κι η άλλη με τον θάνατο! Πώς ο καρπός της νιότης
πώς ωριμάζει σύντομα στου ήλιου την φωτιά!
Μόν᾽ άμα ᾽ρθει το τέλος της και πάει κι ώρα τούτη,
καλύτερος ο θάνατος παρά να ζει κανείς·
χίλια κακά μάς έρχονται· άλλοτε παν τα πλούτη
κι η φτώχια είν᾽ ένα βάσανο π᾽ αδιάκοπα πονείς!
Πάλι άλλος ονειρεύεται παιδάκια αγαπημένα
και πάει στον τάφο του μ᾽ αυτόν τον πόθο τον πικρό·
άλλος αρρώστια έχει βαριά· και δεν θωρώ κανένα
που να μη δίνει του ο θεός κακά, σωρό, σωρό.
Μετάφραση: Σίμος Μέναρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου