Ὁριστική πιά ἡ διάστασή μου μέ τό μέσα μου
Τό ᾿ξερα, κάποτε θά μέ ἐγκατέλειπε
Ἀλλά δέν ἄντεχα ψευτοπερήφανο ἔτσι νά τό βλέπω τώρα
νά τά μαζεύει καί νά φεύγει
καί νά πασχίζει πῶς καί πῶς νά μή φανεῖ ἡ μιζέρια του
Σκιές κι ἀπόηχοι
φθαρμένες σκέψεις πολυκαιρισμένα αἰσθήματα
βάσανα πού εἶχαν γίνει πιά συνήθειες
ἰδέες πού δέν ὑποπτευόμασταν τό πόσο τίποτε ἦταν
-ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος
ὁ τάχα πλοῦτος τῆς ψυχῆς…
Ὅλα θά πεταχτοῦνε τώρα στήν ἀνάμνηση
Δέν ἄντεχα Καί στράφηκα πρός τό ἔξω
Ἧταν κι αὐτό φευγάτο, ἀλλοῦ δοσμένο
τίποτε δέν περίσσευε γιά μένα
Στή ζητιανιά θά βγῶ
γιά λίγο μολυσμένο ἀέρα λίγο θόρυβο τῆς πόλης
γιά μιά βρισιά ἕνα τσαλαπάτημα μέσ᾿ στό συνωστισμό
μιά ἐπαφή μέ τό ὑπαρκτό
κι ἄς εἶναι ἡ πιό ἐξευτελιστική μου ἀπόρριψη
Πηγή: https://giorgosaragis.wordpress.com/antho4/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου