«Το φεγγαράκι αρμένιζε»
Το φεγγαράκι αρμένιζε κι' ο νιος το παρεκάλει:
«Για κάμε, φεγγαράκι μου, να σκοτεινιάση ο τόπος,
γιατί φοβάται η λιγερή νάρτη να μ' ανταμώση,
μην τη σκιαχτούνε τα πουλιά, μην τη νοιαστούν τ’ αηδόνια
κι' έβγουν με τα χαράματα και παν το διαλαλήσουν».
.......................................................................................................
«Για κάμε, φεγγαράκι μου, να σκοτεινιάση ο τόπος,
γιατί φοβάται η λιγερή νάρτη να μ' ανταμώση,
μην τη σκιαχτούνε τα πουλιά, μην τη νοιαστούν τ’ αηδόνια
κι' έβγουν με τα χαράματα και παν το διαλαλήσουν».
.......................................................................................................
«Ύπνε»
Ύπνε, σου δέεται η ψυχή μου η μαύρη,
την τρισπόθητη φέρε την χρυσή
τη λησμονιά, που δεν μπορεί για ναύρη
μ' αφιόνι, με μορφίνα, με κρασί.
την τρισπόθητη φέρε την χρυσή
τη λησμονιά, που δεν μπορεί για ναύρη
μ' αφιόνι, με μορφίνα, με κρασί.
Έτσι απαλά, γλυκά κι' ονειρεμένα. . .
κι' ως θ' αναπαύουμαι βαθιά βαθιά,
ω ύπνε, γίνε ο θάνατος για μένα,
να μην ξαναξυπνήσω πια.
κι' ως θ' αναπαύουμαι βαθιά βαθιά,
ω ύπνε, γίνε ο θάνατος για μένα,
να μην ξαναξυπνήσω πια.
Ιωσήφ Ραφτόπουλος (1890 - 1923)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου