Βύρων Λεοντάρης, «Γενική αίσθηση» [Αγάπη πάντοτε κι αγώνας]

(απόσπασμα)

Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα σε πλάθουν και θα δίνουν
νόημα στον πυρετό της ύπαρξής σου, μ’ ένα φως
φτεροκοπώντας γύρω σου τις στάχτες να σου πλύνουν
– Σήκω! της ζωής δε σταματάει ποτέ ο τρικυμισμός.

Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα μοιράζουνε το βάρος
της αίσθησής σου ίσα στούς πόρους του κορμιού,
θα σου χαρίζουν βήματα σ’ ένα λιβάδι θάρρος,
δάχτυλα πιο συγγενικά στη χλόη του χαδιού

κι όνειρα γήινα, ταιριαστά στό ανθρώπινο μας σχήμα.
Χωρίς αγάπη είν ‘ ο αγώνας πανοπλία κενή,
χωρίς αγώνα κάθε αγάπη πεθαμένο κύμα,
αίμα χωρίς σφυγμό, καίκι δίχως πανί.

Χωρίς αγώνα κι ο Ποιητής λιμνάζει και σαπίζει
κι από το σώμα του μαδάει του κόσμου μας η αφή,
της αδικίας ο αινός γύρω του σαλπίζει
και σαν σκουλήκια που πηδούν στη βρώμικη τροφή,

ευθύς αρχίζουν άνθρωποι – φενάκες από ανθρώπους –
να τού κουφώνουν και ζωή και δόξα κι ομορφιά.
Όμως η Γη μισεί τους βαλτοτόπους
και ο Ήλιος σκληρός, εκδικητής, ανοίγει τα πανιά,

ξεραίνει όλους τους βάλτους και δε μένει
στάχτη της στάχτης, λησμονιά της λησμονιάς
κι ο συρφετός των σκουληκιών πεθαίνει ενώ βυζαίνει
την προσδοκία μιας αηδίας πιο πλατιάς.

Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα συμπτύσσουν
τους μελανούς ορίζοντες στο χάδι του υψωμού
κι αφού τη νέα ζωή σου αθλοθετήσουν,
θα συνεχούν πάντα στην πορεία του λυτρωμού.

Τι δύσκολο το βάδισμα! κάθε βήμα και μια πάλη
κάθε βήμα κι ηφαίστειο που η λύπη καταρρέει
σε κάθε βήμα μια αίσθηση σ ‘εγκαταλείπει κι άλλη
προσηλυτίζει την ψυχή σου ευθύς και γλυκολέει:

“Ζει ο άνθρωπος κι ένας σφυγμός αν μείνει ακόμη,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια πληγή,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια συγγνώμη,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια κραυγή”.

Την τέλειαν αίσθηση έζησες σφουγγίζοντας τη λύπη
σε πρόσωπα μικρών παιδιών που γέρασαν λυγμοί,
χαιδεύοντας φτωχές γυναίκες σου άνοιξαν οι κήποι,
με δάκρυα κι άστρα πότισες το χέρσο το φιλί,

δούλεψες στις φυτείες των ηφαιστείων – Ένας ροδώνας
θα σ’ ανασταίνει τις στιγμές που υψώνεται η ζωή,
θα σ’ αναστήσει μ’ αστραπές και φώτα ένας τυφώνας
που θα μοσκοβολάει παιδιού ζωή, για να σου πεί,

πως σύ δεν ήσουν σκύβαλο που το δοξάζει ο αγέρας,
πως συ που τόσο αγάπησες και πάλεψες σκληρά,
εσύ δεν πρόδωσες το αγνό κι εξάισιο εκείνο τέρας
που ξεγεννούσε η μάνα σου μές σε σεισμούς χαράς.

(Άπαντα Ποιητικά, Ψυχοστασία, Εκδ. ΥΨΙΛΟΝ)