Νίκος Καμπάς-Θα βραχούμε

Κάθε 'μέρα ἡ ὁμιλία 'στὴν ἀγάπη τριγυρνᾷ,
Μὰ τὸ «σ' ἀγαπῶ» σὰν βλέπῃς νὰ κρεμνιέται πλειὰ 'στὸ στόμα,
Πιάνομε τὰ γέλοια, τρέμει, κοκκινίζω καὶ ξανὰ
Αὔριο τὰ ἴδι' ἀκόμα.

Ὅταν παίζουν 'στ' ἀκρογιάλι εἴδετε μικρὰ παιδιά;
Τρέχουν καὶ τὸ κῦμα, μέσα 'ποῦ τραβιέται, κυνηγοῦνε.
Κάνει νὰ γυρίσῃ πίσω; Ἔξω εἰς τὴν ἀμμουδιά,
Ὅσο τέλος… νὰ βραχοῦνε.

Μὲ τὸ κῦμα τῆς ἀγάπης ἔτσι παίζομε τρελλά·
Ἄν πειὸ μέσα πνίγοντ' ἄλλοι, 'στ' ἀκρογιάλ' ἡμεῖς γελοῦμε·
Ὡς τὴν ὥρα καλὰ πάγει τὸ παιγνίδι μας, ἀλλά,
Μὴ σᾶς μέλῃ… θὰ βραχοῦμε.

1879

Νικόλαος .Γ.Καμπάς, Ποιήματα και Πεζά, Νεοελληνική Βιβλιοθήκη, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 2002, σ. 68