Allen Ginsberg - Ημερολόγια

Ξαπλωμένος στον καναπέ
με το κεφάλι ακουμπισμένο σε άσπρο μαξιλάρι
και τα πόδια σε μια παλιά πολυθρόνα,
τσιγάρα, τασάκι, τα ποιήματα του Καβάφη που
θα διαβάσω ύστερα από ένα χρόνο -
κοιτώντας τις τζαμόπορτες που βγάζουν στο μπαλκόνι,
η θάλασσα άγρια από κάτω,
η μεσογειακή νύχτα σκοτεινή από δω
ως τις στήλες του Ηρακλή-
Ένα διάλειμμα στα ταξίδια μου, στα λεωφορεία,
το χέρι μου που ακούμπαγε στις κουπαστές των πλοίων-
μακρύς είναι ο ωκεανός για την Ινδία – κι από κει
πίσω στο Πάτερσον, το δικό μου,
ή μια Νέα Υόρκη-
Θα ‘ θελα να ζήσω εδώ τώρα, μόνος,
αναπαυμένος, με το κεφάλι μου σε τούτο το μαξιλάρι
κοιτώντας τη βιβλιοθήκη κοντά στη τζαμόπορτα,
ήρεμος, χωρίς προορισμό, ατέλειωτες νύχτες
ν’ ακούω το νερό να μουγκρίζει
Μόνο το κεφάλι μου στο μαξιλάρι είναι γεμάτο
πόλεμο κι επαναστάτες,
μεταλλικά φίδια με χιλιάδες πτυχωτές
φολίδες
κυκλώνουν το αιθερικό σκοτάδι – ο Ερμής
ο νεανίας τρέχει βιαστικά να μεταφέρει ένα καινούργιο
μήνυμα
γενειοφόροι ρήτορες στους τροπικούς, φοινικόδεντρα,
διαδηλώσεις, τυπογραφεία εφημερίδων που γυρίζουν σαν
σάρκινος ανεμόμυλος-
Θα ‘θελα να μείνω εδώ και να μην κάνω τίποτα,
καμιά κίνηση προς το μέλλον, ας γίνει
Ό,τι θέλει- ατέλειωτες νύχτες
με τα πόδια απλωμένα στην παλιά πολυθρόνα,
το κεφάλι στο άσπρο μαξιλάρι
-τα μάτια αναπαύονται κλειστά.

Μτφρ: Σπύρος Μεϊμάρης