Ακόμα χθες εκοίταξα τη θάλασσα να τρέχει
και τ’ ακρογιάλι το ξερό με κύματα να βρέχει.
Σήμερα όλα ήσυχα και τώρα τ’ ακρογιάλι
κατάξερο απλώνεται και διψασμένο πάλι.
Είναι η μοίρα του, ζωή μια μέρα να του δίνει
η θάλασσα και αύριο νεκρό να το αφήνει.
Γιατί δακρύζω; Αχ, γιατί σου μοιάζω ακρογιάλι:
τη μίαν μέρα μ’ αγαπούν και με ξεχνούν την άλλη.
Νίκος Καμπάς (Μυτιλήνη, 1857 - Αλεξάνδρεια, 1932)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου