Νίκος Σπάνιας-Το τρίξιμο

.
Κάτι έτριξε μέσα στην κάμαρά μου.
Δεν ήταν το καθοριστικό τρίξιμο των επίπλων
ήταν ένα τρίξιμο ανεπαίσθητο σχεδόν,
όπως το θρόϊσμα που αφήνει η γλαυκή θωριά σου.
Με κοίταξες ορθός με κείνα τα πρασινωπά σου μάτια,
τα μάτια εξημερωμένου δράκου.
Απλώσαμε τα χέρια κι ένοιωσα
τη ζεστασιά της σάρκας σου όπως παλιά
κι ένοιωσα τον πυρετό του σώματός μου
να με τινάζει σαν οτρά στον άνεμο,
σαν άχυρο σαν πούπουλο σα φύλλο μες στους δρόμους.
Ύστερα ανακάθισα.
Αυτό το μαρτύριο δεν τελειώνει.

Νίκος Σπάνιας,Το Ράμφος της Αϋπνίας,εκδ Οδός Πανός,2001