Τότε και Τώρα
Ο αέρας φυσάει και το μακάριο
Πάλλευκο φως του φανερώνει
Ολάκερη την παιδική μου ηλικία.
Ο Ουρανός είναι διάφανος.
Μοιάζει σαν το μάτι να αποτυπώνει
Από την αρχή σκηνές του Πύργου,
Κοντά στα πλατάνια,
Αυτή τη φορά όμως ανάμεσα σε
Κεραίες τηλεόρασης
Που δεν προσέχω καθόλου.
Ένα λησμονημένο σπιτάκι
Στο κέντρο της πόλης.
Οι ράχες των πολυκατοικιών
Της Αθήνας κάτασπρες
Στο φως του ήλιου.
Οι φαλακροί λόφοι
Του λεκανοπεδίου, γεμάτοι σπίτια.
Ελάχιστα σύννεφα γιατί φυσάει βοριάς.
Μπαλκόνια ανθισμένα στο νου.
***
Η Γειτονιά μου
Νύχτα στη γειτονιά μου.
Επιστρέφω στους υγρούς, λερούς δρόμους.
Προσπαθώ να διακρίνω τα σημεία
Στο άγνωστο ετούτο τοπίο.
Να συνδεθώ μαζί τους
Μέσα από μυστικά, υπόγεια ρεύματα.
Μέρα ή νύχτα ψάχνω κάποιο σημάδι.
Από το χάος που διακρίνω,
Επιστρέφω στο κρεβάτι μου.
Γυρίζω σπίτι
Μέσα από τους δρόμους.
Την πορεία τη δική μου
Χαράζω.
Μισο-αναμνήσεις, μισο-αισθήσεις,
Μισο-οράματα.
Σας το λέω όμως!
Όλο και πιο ξένη γίνεται
Η ατμόσφαιρα.
***
Τοπίο
Θα φέρω από μακριά
Όλες εκείνες τις σκηνές και τα χρώματα
-όσο μακρύτερα τόσο καλύτερα-
Κι ύστερα από πιο κοντά, τα φυτά, τις οσμές
Τις θέες, τις αισθήσεις, τους ήχους
Αχ! τους ήχους τους δαιμονικούς,
Τα ωραία και λαμπερά “άψυχα” αντικείμενα.
Ζούμε στη μεγάλη πολύχρωμη πολιτεία,
Του θορύβου και του ιδρώτα, έχουμε όμως
Ευτυχώς από πάνω μας άφθονο ουρανό,
Άλλοτε γκρίζο κι άλλοτε γαλανό,
Για να βυθίζουμε μέσα του
Το πνεύμα μας και να χανόμαστε στα χάη.
Πουλιά που πετούν και οδηγούν
Τη σκέψη μας απροσπέλαστα.
Σύννεφα-πατριάρχες που στέκονται
Μεγαλόπρεπα εκεί.
Κεραίες τηλεόρασης όμοιες σιδερένια,
Ακατανόητα τοτέμ.
Βρώμικα πεζοδρόμια της καθημερινής μας
Εκπαίδευσης μαζί με συνηθισμένα,
Βαρετά αυτοκίνητα.
Πιο πίσω υψώνεται κάτασπρη Μέκκα,
Η πόλη που μας σκιάζει και μας σκεπάζει.
Το σούρουπο φαντάζει ολόκληρη Φωτισμένη κίτρινα φώτα.
Με ρούχα φορτωμένες οι βρώμικες ταράτσες της.
*Από το βιβλίο “Δηλώσεις της σιγαλιάς 1997-2009”, Εκδόσεις Πολιτιστική Δράση – ΕΜΣΕ, Αθήνα 2011.
ΕΙΚΟΝΑ
Η εικόνα συγκροτείται.
Από αυτό το άνοιγμα αντικρίζει κανείς
έναν ολόκληρο κόσμο, μια πλήρη σύνθεση.
Τα φύλλα των δένδρων λικνίζονται θεσπέσια,
ποίηση σε κίνηση.
Δυο σουσουράδες εναλλάσσονται
στην αιχμαλωσία της προσοχής μου.
Πότε η μία στην κορυφή του δένδρου,
πότε η άλλη καβάλα στην κεραία τηλεόρασης.
Δεξιότερα, μια μορφή κρυμμένη
πίσω από παλωμένα ρούχα.
***
FIRST THOUGHT BEST THOUGHT
Φωτεινός αέρας με καθαρή
εικόνα στο βάθος.
Επιστρέφω στην πηγή μου.
Επιστρέφω στα μάτια μου.
Μέσα από τις κεραίες
ο ουρανός.
Ήσυχο διάστημα.
Αναπαύονται οι φάκελοι
στα γραφεία.
Τα χαμόγελα υπάρχουν
το πρωί.
Τα πόδια πονούν.
Τα σύννεφα με χαιρετάνε
και Ποίηση είναι μονάχα
το Κενό.
*Από τη συλλογή “γραφτά”, Εκδόσεις Απόπειρα, 1998.
..............................................................................................................................
Η Ευχαρίστηση (Η Ποίηση)
Η ευχαρίστηση, την ανακάλυψα!
Μέσα από τη Μουσική.
Ήταν το πιο άμεσο όχημα.
Την αγάπησα.
Την ξέχασα.
Εκείνη όμως πάλι με έφτασε.
Η Μουσική,
Η ευχαρίστηση της Μουσικής
Είναι μεγάλο πράγμα.
Είχα ανάγκη φαίνεται από έκσταση.
Από εκστάσεις, ατελείωτες εκστάσεις.
Κι από χρώματα, σίγουρα από χρώματα!
Βυθίστηκα λοιπόν, αφέθηκα και πήγα.
Ήταν η γυναικεία φωνή που μιλούσε
Μέσα μου από παιδί.
Το βάθος της και οι συνειρμοί που
Εκείνη ασταμάτητα προκαλεί,
Καθώς εγώ τανύζω τη λύρα μου.
Ο χορός συνεχίζεται.
Είναι η ίδια η ψυχή μου που χορεύει.
Ο θρίαμβος της Χαράς.
***
Προσπαθώντας να Θυμηθώ
Προσπαθώ να θυμηθώ
Κάτι μες στον ήλιο,
Κάτι εδώ και πολύ καιρό.
Έρχεται στο νου μια εικόνα ασαφής,
Όμως λαμπερή, με προϋποθέσεις χαράς,
Σχεδόν θριαμβική.
Ανήκει σε άλλη εποχή,
Άλλη μουσική, άλλα χρώματα,
Άλλα συναισθήματα.
Ήμουν μήπως εγώ,
Η μορφή εκείνη που σεργιανούσε
Στους ηλιόλουστους δρόμους;
Τα φευγαλέα εκείνα συναισθήματα
Περνούσαν άραγε μόνο μέσα
Από τη δική μου καρδιά;
Οι φόβοι εκείνοι,
Ανήκαν άραγε μόνο
Σε μένα;
Ποιος είμαι εγώ;
Τότε και τώρα;
*Από τη συλλογή: Δηλώσεις της σιγαλιάς, Εκδόσεις Πολιτιστική Δράση – ΕΜΣΕ, Αθήνα 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου