Τάσος Δενέγρης-Το προμήνυμα

Αλληγορίες μού ’ρχονται στο μυαλό
Σαν το λαμπάδιασμα το ξαφνικό
Στον ουρανό του Χιούστον
Λυσσομανούσε η θύελλα
Γεράκι που ζυγίζεται
Στον στόχο του να πέσει.

Το αεροσκάφος έτριζε
Νόμιζες πως θα σπάσει
Ο άνθρωπος γονάτισε
Κι αυτός κι η μηχανή του
Στην προαιώνια θύελλα
Στ’ αφεντικά στοιχεία.

Και ξαφνικά χαιρόμουνα
Για το κατάντημά τους
Λες και δεν ήμουν από αύτούς
Λες κι η ταπείνωσή τους
Δικός μου ήταν θρίαμβος.

Κι άλλα πολλά στην αστραπή
Είδα που δεν ξεχνιούνται
Και που δεν είχαν σύνδεση
Με τις μιζέριες της ζωής
Τις κούφιες προσδοκίες.

Είδα λοιπόν τον άνεμο
Σε παντοδυναμία
Κι άλογα που χανόντουσαν
Μόλις δημιουργούσες
Το είδωλο στό μάτι σου
Τα νέφη παίρναν σχήματα
Στοιχειών αλληγορίες.

Μάρτιος θαρρώ πως ήτανε
Το μήνυμα μού εδόθη
Μπορούσα την εικόνα του 

Στη μνήμη μου να φέρω
Να ζωντανέψει στη στιγμή
Το φάσμα της ελπίδας
Και να νικήσω τους καιρούς
Ν’ αντέξω τα σκοτάδια.

Κι όδμως εγώ το ξέχασα
Κι ο πανικός του πλήθους
Ήτανε τώρα επάνω μου
Κλεισμένο με είχαν τα βουνά
Κι ο δρόμος μου εχάθη
Μέσα στους ξένους οιωνούς
Στις κούφιες προσδοκίες.

3 Απριλίου 1974
*Από τη συλλογή “Θειάφι και αποθέωση”.

Πηγή: https://tokoskino.me/