Σπύρος Μεϊμάρης - Ποιήματα

 ΚΑΤΑΦΑΣΗ

Ξαναγύρισα σπίτι.

Έτσι ήρθαν τα πράγματα.

Ο ουρανός θαμπός, η ατμόσφαιρα γνωστή

Από παλιά.

Βυθίστηκα μέσα της απ' το μπαλκόνι.

Η μουσική με βοηθούσε πολύ έτσι όπως

Καθόμουν στο πολύχρωμο ντιβάνι.

Τα βιβλία με χαιρετούσαν απ' τα ράφια τους.

Είχαν μαζευτεί πολλά πράγματα.

Ήταν απόγευμα θυμάμαι.

Το μπαλκόνι, το μπαλκόνι μες στη θαμπάδα

Του απογεύματος.

Πολλές, πάρα πολλές εντυπώσεις

Στα χρώματα του μυαλού μου.

Φούντωσε, υψώθηκε η ζωή μέσα μου,

Κάτι σαν χορός που με συνεπήρε.

Ρυθμός και ζωή και κατάφαση.

Ολόκληρη η ζωή μου μέχρι τότε

Γύρισε πίσω και συμπλήρωσε κύκλο.

Ακόμη και τα ξύλα στο πάτωμα αγαλλίασαν.

*

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Θα 'θελα αυτός ο πόνος στα στήθια,

αυτός ο πόνος στα μύχια της ψυχής μου

να μην είχε ποτέ υπάρξει.

Θα 'θελα να ΄βγαινα - όπως δειλά δειλά

το επιχειρώ τώρα -

απ' το προσωπικό, ατομικό καμίνι

όπου παραδέρνω απ' το πρωί

και για μια ολόκληρη ζωή, με την ψυχή

στο στόμα - λάθος,

με το άγχος στο λαρύγγι ήθελα να πω -

και ν' αντίκριζα ξανά την όμορφη

πραγματικότητα, που αντάξιά της

σε ηρεμία και αρμονία

δεν έχει φτιάξει ο νους του ανθρώπου

με τις σατανικές του μανίες.

Θα ήθελα Θεέ μου να βγω προς τα έξω

και ν' αντικρίσω κι εγώ λίγο

τη φύση, έστω των πάλλευκων πολυκατοικιών

που θα στήριζαν την ψυχή μου

και θα της έδιναν έρμα.

*

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ξαναγύρισα στα δάση και στις πηγές

και στις ουράνιες μελωδίες της γέννησής μου.

Έγινε το θαύμα ολωσδιόλου αναπάντεχα

και κοιμήθηκα στο πλάι σου σαν παιδί.

Έγινε γιορτή στην καρδιά μου που ένιωθε

πιεσμένη κι ασφυκτιούσα όλον αυτόν τον καιρό.

Και μια καινούρια ήμερη μέρα ξημέρωσε.

Αλάφρυνε το κορμί, καθάρισε το μάτι γιατί

ο ένας πήρε απ' τον άλλο αυτό που χρειαζόταν

για να ζήσει ως Άνθρωπος.

Το παιδικό, αγνό, αμόλυντο πρόσωπό σου έλαμπε

κι ήσουν ευτυχισμένη, το 'νιωθα, όπως κι εγώ

ήμουν ευτυχισμένος.

Είναι αλήθεια, σε αναζητώ μέσα μου κάθε στιγμή

και η σκέψη σου με συνοδεύει

και μου δίνει θάρρος.

Όταν είπες τις λέξεις "σε λατρεύω"

κάτι πολύ δυνατό φτερούγισε μέσα μου -

γιατί κι εγώ έτσι νιώθω

για σένα μικρό μου κορίτσι.

Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, το ξέρεις;

Σαν ν' αναπνέουμε τον καθαρό αέρα

μιας απρόσιτης βουνοκορφής

μακριά από το πλήθος.

Οι μελωδίες που ακούγονται εκεί πάνω

είναι στ' αλήθεια θεϊκές -

πρέπει κι εμείς να 'μαστε αντάξιοι

της μελωδίας της ψυχής μας.

Μέσω εσού ήρθα ξανά σ' επαφή με τη Φύση,

με ό,τι πιο καθαρό υπάρχει μέσα μου -

Γιατί όπως λένε και οι παμπάλαιες

Ινδικές γραφές:

"Λατρεύουμε το σύντροφο

όχι για κείνον τον ίδιο,

αλλά για την παρουσία του Εαυτού μέσα του".

*

ΣΚΟΤΑΔΙ

Μες στο σκοτάδι προχωράμε,

παρελθόν ή μέλλον

διαμορφώνεται το παρόν.

Φώτα, εικόνες, σχέδια, ροές, σκιές,

και το πρόσωπό μας κρυμμένο

κοντά σε αγαπημένα αντικείμενα

που ηχούν οικεία, μέσα μας.

*

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Το γκρίζο τ' ουρανού

με βρήκε επιτέλους.

Γκρι μπλε για να 'μαι ακριβής.

Φύσηξε καινούριος αέρας φαίνεται.

Εκείνο το παραθυράκι τ' ουρανού

από πάνω μου.

Εκείνο το τρίγωνο

μου μίλησε μες στην ανημπόρια μου

Και μου 'δωσε χαρά κι ελπίδα.

Όπως η σάρκα της αγαπημένης μου

Και το λουλούδι μες στη γλάστρα.

Πηγή: Γραφτά (Ποιήματα 1992-97), Απόπειρα 1998.