...Περνούσαν οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες. Στο μεταξύ άρχισα πάλι να δουλεύω κανονικά στο αρχαιοπωλείο. Αλλά κάτι είχε αλλάξει στο φέρσιμο και της Σολάνζ ακόμα, η οποία κατά βάθος πολύ λυπόταν γι' αυτά που μου συνέβαιναν. Αλλά ούτε κατά διάνοια υπήρχε ποτέ η πιθανότητα να θυσίαζε τα συμφέροντα του Στοππάκιου για χάρη δική μου. Όσο κι αν με πίκραινε αυτό, τη δικαιολογούσα. Οι χοροεσπερίδες και τα πνευματιστικά πειράματα είχαν σταματήσει. Αραιά και που δέχονταν μόνο κανένα ζευγάρι. Ο Ξεντάδιν είχε καιρό να φανεί, όπως και ο Γεδεών και όλοι οι στενοί τους φίλοι. Το δικηγόρο τον είδα μόνο μια φορά όλο αυτό το διάστημα να μπαίνει βράδυ από τη Μεγάλη Πόρτα, σε ώρα που ο Στοππάκιος ήταν απασχολημένος στο γραφείο του, και να τραβάει κατευθείαν για το δωμάτιο της Σολάνζ. Κάτι είχε αλλάξει σ' όλη την ατμόσφαιρα. Αυτό το διέκρινα ακόμα και στη στάση της Στερίλδας, που φαινόταν επιφυλακτική και χωρίς διάθεση να μου αποκαλύψει κάτι που ήταν μεγάλης σημασίας, που έκρυβε πολύ μυστήριο. Πολλές φορές μού 'δινε επίμονα την εντύπωση πως περίμενε ν' αρχίσω τις ερωτήσεις πάνω στην Υπόθεση, και με τη στάση της μ' απότρεπε προκαταβολικά να κάνω την παραμικρή απόπειρα.
Όσο για μένα τον ίδιο, όσο πήγαινε και χειροτέρευε η θέση μου...
Πηγή:http://esofrenon.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου