Είχε καταντήσει ο στόχος, ο περίλεγος θα μπορούσα να πω, φίλων και μη φίλων, με μια σκηνή που τον απασχολούσε διαρκώς. Είχε καταλήξει, με το πέρασμα του χρόνου, να μισοπιστεύει πως του συνέβη κάποτε, και πως η εμπειρία αυτή είχε μεταμορφωθεί σε ανάμνηση που τον έκαιγε. Υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι τους άφησε την εντύπωση πως επρόκειτο για γεγονός.
Προσέχτε. Ταξιδεύει δήθεν με τραίνο. Είναι ένα μελιχρό απόγιομα κάποιου φθινοπώρου και έχει, προς μεγάλη του απόλαυση, ακόμα μεγάλο διάστημα να διανύσει ώσπου να φτάσει στον προορισμό του: κάποια πόλη, η οποία έχει κάτι από όλες τις πόλεις που γνώρισε ή φαντάσθηκε στο παρελθόν, αλλά η οποία δεν υπάρχει, εννοείτε, στο χάρτη. Η δε απόσταση που με τη νοσηρή του φαντασία διανύει είναι τέτοια, που το τραίνο θα χρειαζόταν να περάσει τα σύνορα της χώρας μας κι εγώ δεν ξέρω πόσων άλλων χωρών… Έχει εξασφαλίσει να είναι μόνος στο διαμέρισμα του τραίνου, εν αναμονή του αναπάντεχου – ποιου αναπάντεχου;- που πάντα τον έθελγε. Το τραίνο ξαφνικά κάνει στάση σ’ έναν απίθανο αγροτικό σταθμό, πνιγμένο σε οργιώδη βλάστηση, που είναι σαν τα μαλλιά της τρελής με το μανιασμένο βοριά που φυσάει εκείνη τη στιγμή. Με την έξαψη του ανθρώπου που παρ’ όλα τα μέτρα που πήρε φοβόταν μήπως χάσει το τραίνο, μπαίνει στο διαμέρισμά του ο μοναδικός ταξιδιώτης του σταθμού, και θρονιάζεται απέναντί του, στα βελούδα. Πρόκειται για κάποια μυστηριώδη κυρία, που το παρουσιαστικό της και μόνο τον μεταφέρει σε χίλιους δυό φανταστικούς κόσμους.
Τον διεγείρει, και εύχεται να μην κατεβεί σε κανένα γειτονικό σταθμουδάκο. Έχει πολλά μυστικά ν’ αποκαλύψει, α υ τ ή ειδικά η γυναίκα, αν ποτέ τού ανοίξει την καρδιά της. Πράγμα προς στιγμήν τουλάχιστον ανέλπιστο. Αλλά τόσο το καλύτερο, γιατί έτσι παρατείνεται η κατάσταση… Σταματάμε το χρόνο… Αχ, καημένε Παπένγκους, καμιά φορά κοντεύω να σ’ τα δικαιολογήσω όλα."
Πηγή: Νίκος Καχτίτσης (1926-1970), Ο ήρωας της Γάνδης, πρώτη έκδοση «Λωτοφάγος», Μοντρεάλη 1967, επανέκδοση «Στιγμή», Αθήνα 1988.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου