Νίκος Καχτίτσης-Η ομορφάσχημη (απόσπασμα)

Θὰ ἔχετε παρατηρήσει ὅτι ὅταν κανεὶς φοβᾶται γιὰ κάτι, ἀκόμα καὶ ὅταν πρόκειται γιὰ ἀρρώστια, τότε εἶναι ποὺ συμμαχοῦν ὅλες οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, μὲ τὴ μορφὴ διαβολεμένων συμπτώσεων, κ.λπ., γιὰ νὰ δίνουν ἔμφαση στοὺς φόβους του, καὶ γιὰ νὰ τοὺς δικαιολογοῦν. Αὐτὸ μοῦ εἶχε συμβεῖ κι ἐμένα μ’ ἕναν ψοφοδεὴ τύπο, μὲ σηκωμένο τὸ γιακὰ τοῦ πανωφοριοῦ καὶ στραβὰ τὸ καβουράκι, ποὺ ὅποτε πήγαινα στὸ παράθυρο τὸν ἔβλεπα νὰ περιμένει στὴ γωνία. Ἔλεγα ἀπὸ μέσα μου, γιὰ νὰ παίρνω θάρρος: Μπορεῖ κάλλιστα νὰ στέκεται ἐκεῖ γιὰ νὰ περιμένει ἢ κατασκοπεύει κάποιον ἄλλον• ἀλλὰ ποιός μὲ διαβεβαιώνει ὅτι δὲ στέκεται ἐκεῖ γιὰ νὰ παρακολουθεῖ ἐμένα; ̔Η δεύτερη ἐκδοχὴ πάντοτε ὑπερίσχυε. Κατὰ σύμπτωση διαβολική, δὲν τὸν εἶδα ποτὲ νὰ συναντάει κανέναν, παρὰ ἦταν ὅλο μόνος, ὧρες ὁλόκληρες. ...]

ΝΙΚΟΣ ΚΑΧΤΙΤΣΗΣ: Η ΟΜΟΡΦΑΣΧΗΜΗ