Για μισή περίπου ώρα τριγύριζα στις κρυψώνες αυτού του λαβύρινθου, που μύριζε πολυκαιρισμένο χαρτί, σκόνη και μαγεία. Άφησα το χέρι μου να γλιστρήσει πάνω στις λεωφόρους με τις εκτεθειμένες ράχες, ψηλαφώντας την επιλογή μου. Κρυφοκοίταξα ανάμεσα στους ξεθωριασμένους από το χρόνο τίτλους, λέξεις σε γλώσσες που αναγνώριζα και δεκάδες άλλες που ήμουν ανίκανος να καταχωρίσω. Διέτρεξα διαδρόμους και στριφογυριστούς δαιδάλους γεμάτους εκατοντάδες χιλιάδες τόμους, που έμοιαζαν να ξέρουν περισσότερα για μένα από ό,τι εγώ γι’ αυτούς. Σε λίγο μου γεννήθηκε η ιδέα πως πίσω από το εξώφυλλο κάθε βιβλίου ανοιγόταν ένας απέραντος κόσμος για εξερεύνηση και πως έξω από αυτούς τους τοίχους οι άνθρωποι άφηναν να περνάει η ζωή τους με απογεύματα ποδοσφαίρου και δραματοποιημένες σειρές στο ραδιόφωνο, ικανοποιημένοι να βλέπουν μέχρι εκεί που φτάνει η μύτη τους και ελάχιστα πιο πέρα.
Carlos Ruiz Zafon / Η σκιά του ανέμου, σελ. 17
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου