Σε ώρα κενής ησυχίας
καλώδια τινάζουν τα πένθη τους
προς όλες τις κατευθύνσεις.
και νοσταλγεί ένα χέρι μες στη ρωγμή της
να ρίχνει κάτι εύφλεκτο
σαν, ας πούμε, έναν ήλιο, έναν φθόγγο
λίγο αίμα απ’ το καλό, το βαρελίσιο.
Στέλλα Δούμου, Έρως αρόδο, Κουκούτσι, 2015]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου