Στέλλα Δούμου - Το σπίτι

H μητέρα έβαφε το σπίτι κόκκινο τα Σάββατα. Μια κόκκινη καρφίτσα από χαρά.
Τις Κυριακές το έβαφε χρυσό, δόντι γριάς που δαγκώνει αντίδωρο.
Ολόλευκο το έβαφε τις Δευτέρες, σαν του ασβέστη την άσπρη φαρμακεία.
Τις Τρίτες πράσινο ν’ ανθίζει.
Κίτρινο τις Τετάρτες και ξινό,
γιατί που η προδοσία, γιατί που η χολή τ’ ανθρώπου.
Τις Πέμπτες, μεγάλο το έβαφε ροδάκινο, μύριζε πίτα και ζάχαρη.
Και τις Παρασκευές μαβί με της βιολέτας το μελάνι.
Μόνο γαλάζιο δεν το έβαψε ποτέ,
γιατί ήταν τ’ ουρανού, και το χορταίνανε τα μάτια μας
ούτε σταχτί, γιατί ήταν λύπη.
Και μαύρο; Τη ρωτούσαμε. Το μαύρο δεν είναι χρώμα, απαντούσε.
Είναι ένα κενό που πέφτεις μέσα.
Όταν πέθανε, το σπίτι βάφτηκε ουρανός πριν από τη βροχή
Κι εμείς κρυφτήκαμε κάτω από μια πέτρα να την περιμένουμε.
Γιατί τόση μαύρη στάχτη δεν αντέχαμε.

Πηγή: Περιοδικό Dip generation 2017, εκδ. Μανδραγόρας.