Στέλλα Δούμου-Χιόνι στα βλέφαρα

Με φλέβες οργαντίνας μες στο γάλα του το φεγγάρι
Συνθλίβει κάτοπτρα
Και η λίμνη των απορρήτων γεμίζει ρωγμές
Τότε είναι που ψευδίζει το ανεστραμμένο μου είδωλο:
«Λευκή κορδέλα στο Ουαί των σκιών. Λευκή κορδέλα»
Κι ο ουρανός κατεβάζει θηλιές
Αυτή είναι η ώρα που έρχεται
Μ’ ένα ζευγάρι ατσάλινες φτερούγες
–μελανιασμένος απ’ την κρύα κοίτη που τον δίπλωνε–
Ο αγαπημένος
«Έλα, άρπαξε κάτι από μένα» του λέω «ας είναι η ζωή!»
Αυτός δεν μιλά
Στον φεγγαρίσιο χρόνο που του δίνεται
Σηκώνει τα μάνταλα του βυθού
Και παίρνοντας το πρόσωπό μου που είναι χώμα
Χαράζει πάμφωτη τη γεωμετρία της ζάχαρης και
Το γλυκαίνει να μην πικρίζει
Ύστερα πιάνει τη λευκή κορδέλα
Και χάνεται ξανά.

Πηγή: Στέλλα Δούμου, Το άλογο που έγραφε, Εκδόσεις Σμίλη, Φεβρουάριος 2020.