Ποιό πεπρωμένο, ποιό γκουβέρνο και ποιά πλάνη
με στέλνουν άοπλον τελείως να πολεμήσω;...
να νικηθώ και πάλι;... Θαύμα θά ’ναι, πίσω
αν έλθω· κι αν χαθώ, της μοίρας θά ’ν’ φιρμάνι.
Πλην ο χαμός μου κέρδος μάλλον είναι, σαν οι
γλυκιές φωτιές του βλέμματός της πώς να ζήσω
με μάθαν μέσα στην πυρά, τυφλός, στο γείσο
του πόνου χρόνους είκοσι αφημένος. Φτάνει
ν’ ακούσω τους αγγέλους του θανάτου χαίρο-
ντες, σαν ιδώ το λάμπρος των αγαπημένων
ματιών της να με λούζει με αστραπές. Τον Έρω-
τα δέχομαι που με λαβώνει πεθαμένον·
τον νου μου χάνω τότε και τί λέω δεν ξέρω –
η γλώσσα μου όντως αγνοεί το όντως συμβαίνον.
Πετράρχης (Francesco Petrarca, 20 Ιουλίου 1304 - 19 Ιουλίου 1374)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Πηγή:http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2008/06/m.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου