Πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι
κι ας μένεις μόνος.
Μονάχος, έρημος, γαλήνιος,
να πολεμάς για το καλό του Ανθρώπου.
Στους δυνατούς ενάντια, στους σκληρόκαρδους
και στους δειλούς, στους χωματένιους.
Ενάντια και του αφέντη του ανελεύτερου,
και του τρεμόκαρδου του δόλου ενάντια.
Και να πονάς, και να γελάς και να ονειρεύεσαι,
πάντα για το αγαθό και το καλό του Ανθρώπου.
Να πολεμάς με το γνωστό και το άγνωστο,
με την κακή και την καλή τη μοίρα.
Και με τους άπονους θεούς
και τους απάνθρωπους ανθρώπους
πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι.
Κι όλο για το καλό – το φως του Ανθρώπου.
Πηγή: (Επιμ.) Έλλη Αλεξίου, Ανθολογία Ελληνικής Αντιστασιακής Λογοτεχνίας 1941-1944” (τόμος ΙΙ Ποίηση), Αθήνα: Ηριδανός 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου