Ray Bradbury-‎ Fahrenheit 451 (απόσπασμα)

Βρέθηκε στον  «υπόγειο».

Είμαι ναρκωμένος. σκέφτηκε. Πότε, πραγματικά αυτή η νάρκωση έφτασε στο πρόσωπό μου; Στο σώμα μου; Να 'ταν άραγε την ημέρα πού κλότσησα  το μπουκάλι με τα χάπια μέσα στο σκοτάδι, να 'ταν τότε πού ήταν σα να κλοτσούσα σ' ένα θαμμένο βαθιά μεταλλείο; Αυτή μου η  νάρκωση θα εξακολουθήσει, σκέφτηκε. Θα κρατήσει  καιρό, αλλά ίσως κάνω κάτι  ακόμα ίσως ο Φάμπερ κάνει  κάτι για  μένα. Κάποιος κάπου, μπορεί να βρεθεί που να μου ξαναδώσει το παλιό μου πρόσωπο και τα παλιά μου χέρια, όπως ήταν  πρώτα.  Ακόμα και  το χαμόγελό μου σκέφτηκε, το παλιό μου, μισοτσουρουφλισμένο απ' τη φωτιά χαμόγελό μου, που τώρα πια έχει σβήσει. Είμαι χαμένος χωρίς αυτό. 

Ο υπόγειος τον πήγαινε, τον γύριζε πίσω στο παρελθόν, ο σιδηρόδρομος με τα κρεμ πλακάκια, μαύρος μες στο αεριωθούμενο σχήμα του, με τις ασπριδερές του σκάλες, με τους αριθμούς του και το σκοτάδι του, το όλο και περισσότερο βαθύ. 

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ήταν παιδί ακόμα. είχε καθίσει πάνω σ' έναν κίτρινο σωρό άμμου, κοντά στη  θάλασσα, κάτω απ' τον καταγάλανο ουρανό εκείνης της ζεστής καλοκαιριάτικης μέρας, προσπαθώντας να γεμίσει ένα κόσκινο με άμμο, γιατί κάποιος σκληρός ξαδερφός  του τού  είχε πει: «Γέμισέ το αυτό  το κόσκινο και θα σου  δώσω ένα τάλιρο». Και όσο γρηγορότερα γέμιζε,  τόσο γρηγορότερα γλιστρούσε από μέσα η άμμος μ' ένα ζεστό ψιθυριστό θόρυβο. Τα χέρια του είχαν κουραστεί, η άμμος έβραζε και το κόσκινο έμενε άδειο. Καθισμένος εκεί  στη ζέστη του Ιουλίου, χωρίς  να μιλήσει, ένιωσε τα δάκρυα να κυλούν πάνω στα μάγουλά του.



Ray Douglas Bradbury (1920-2012)

Πηγή: Ρ. Μπράντμπερι, Φαρενάιτ 451. Μετάφραση: Τζένη Βαγιάνου. Αθήνα: Εκδόσεις Γρηγόρη , 2013, σ. 87.