Πια του χειμώνα ο άνεμος στον ουρανό σκορπάει
Κι η πορφυρένια Άνοιξη τώρα χαμογελάει.
Το μαύρο χώμα στέφθηκε με πράσινο χορτάρι
Κι η γη με ολάνθιστα φυτά στολίστηκε με χάρη.
Και τα λιβάδια της Αυγής τη δρόσο σαν ρουφούνε
Μ’ ενός ρόδου τα πέταλα που ανοίγουνε γελούνε.
Και τη φλογέρα με χαρά στα όρη ο βοσκός φυσάει
Και ο τσοπάνος χαίρεται τ’ αρνιά του να βοσκάει.
Οι ναύτες πλέουν σε κύματα ήδη μαλακωμένα
Έχοντας απ’ τον Ζέφυρο πανάκια φουσκωμένα.
Ήδη τον φιλοστάφυλο Διόνυσο όλοι γιορτάζουν
Και με τ’ ανθάκια του κισσού την κόμη τους σκεπάζουν.
Περίτεχνα οι μέλισσες σ’ έργα γλυκά δουλεύουν
Και του διάτρητου κεριού τα κάλλη μαστορεύουν.
Μα αν τα λουλούδια χαίρονται και όλη η γη ομορφαίνει
Με τη φλογέρα του ο βοσκός τα ζώα του αν ευφραίνει
Και αν ο ναύτης τώρα πια λεύτερα ταξιδεύει
Κι ο Διόνυσος μες στη χαρά τον βλέπεις να χορεύει
Αν τα πουλάκια κελαηδούν κι οι μέλισσες γεννούνε
Γιατί δεν πρέπει οι ποιητές το έαρ να τραγουδούνε;...
Έμμετρη απόδοση Ι.Ν.Κυριαζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου