Walt Whitman-Δάκρυα

ΔΑΚΡΥΑ
Δάκρυα! Δάκρυα! Δάκρυα!
Μέσα στην ερημιά και μέσα στη νύχτα, δάκρυα,
Που πέφτουν, πέφτουν στάλα – στάλα
στο λευκό ακρογιάλι κι η αμμουδιά τα πίνει,
Δάκρυα και μήτε ένα άστρο που να λάμπει
όλα ανέλπιστα και όλα μαύρα,
Δάκρυα που τρέχουν από τα υγρά τα μάτια
μιας μορφής με σκεπασμένο πρόσωπο·
Ω ποια είναι αυτή η σκιά;
Η οπτασία αυτή που κλαίει μέσα στα σκοτάδια;
Ποιος όγκος άμορφος, εκεί, είναι σκυφτός στην αμμουδιά;
Κύματα δάκρυα και λυγμοί,
αγωνίες που μέσα πνίγονται κραυγές τρελές.
Μην είσαι εσύ, εσύ τάχα, ενσαρκωμένη τρικυμία,
που υψώνεσαι έτσι και περνάς στον όρμο βιαστικά!
Ω τρικυμία νυχτερινή, πένθιμη κι αγριωπή,
με τον αγέρα σου – όλο σπασμούς κι αλλοφροσύνη!
Ω σκιά τόσο ήρεμη κι αξιοπρεπή τη μέρα,
με το γαλήνιο πρόσωπό σου και με την ταχτική περπατησιά σου
Όμως τη νύχτα, άμα κανένας δε σε βλέπει
και ξεσπάς – σε τι αβάσταχτο ωκεανό μεταμορφώνεσαι,
Από δάκρυα! δάκρυα! δάκρυα!


Από τη συλλογή Φύλλα Χλόης, 1855


Απόδοση Ναπολέων Λαπαθιώτης