Γεώργιος Τερτσέτης-Η λίμνη

Ἦταν προχθὲς κορίτσια στὸ χορὸ
ὅλα λουλούδια, ὅλα μυρωδιά,
ἄχ! τ’ ἀγαποῦσα ὅλα, καὶ θαρρῶ
καὶ γι’ ἄλλα τόσα μου’μένε καρδιά.

Τὸ κρῖμα μου τὸ λέγω, δὲν μπορῶ
ἀτάραχος νὰ δῶ τὴν ὀμορφιά.
Ἄχ! μὲ τῆς λίμνης μοιάζω τὸ νερὸ
ποῦ ὅ,τι περνᾷ ἀφήνει ζωγραφιά.

Μ’ ἂν ζωγραφίζ’ ἡ λίμνη καθετί,
περνάει αὐτὸ κι’ ἡ ζωγραφιὰ περνᾷ.
Καὶ μοναχά του οὐρανοῦ κρατεῖ
τὴ ζωγραφιὰ πιστά, παντοτινά.

Ἄφησε ὅλοι νὰ μὲ λὲν τρελὸ
καὶ μὴ σὲ μέλλει, ἀγάπη μου χρυσή.
Ἂν εἶμαι λίμνη, μ’ ὅλες ἂν γελῶ,
ὁ οὐρανὸς τῆς λίμνης εἲσ’ ἐσύ.

Γιώργος Τερτσέτης, Τα Ποιήματα. Εκδόσεις Διάνυσμα 2014, σ. 12.