René Char -«κατώφλι»

Όταν το φράγμα του ανθρώπου, καταβροχθισμένο απ’ το γιγαντιαίο ρήγμα της εγκατάλειψης του θεού, άρχισε να σείεται και να ταρακουνιέται, τότε λέξεις ερχόμενες από πολύ μακριά, λέξεις που επ’ ουδενί θα ήθελαν να χαθούν, προσπάθησαν ν’ αντισταθούν σ’ εκείνη την εκτός τροχιάς, την τόσο μα τόσο αποκλίνουσα ώση. Εδώ ακριβώς και αποφασίστηκε η δυναστεία των σημασιών τους, και εγκαθιδρύθηκε.
Εγώ έτρεξα ώς την έξοδο ετούτης της κατακλυσμιαίας νύχτας. Φυτεμένος στην αυγή που τότε ετρέκλιζε και με τη ζώνη μου κατάφορτη εποχές, σας περιμένω τώρα, φίλοι μου, καλώς να ορίσετε. Και σας νιώθω ήδη πίσω απ’ τη μαυρίλα του ορίζοντα. Ποτέ δεν πρόκειται η εστία μου να κουραστεί να στέλνει ευχές στο σπιτικό σας. Και το ραβδί μου εμένα, από κυπαρισσόξυλο, γελάει ανοιχτόκαρδα σε όλους – γελάει ανοιχτόκαρδα στις αφεντιές σας.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Πηγή: https://www.facebook.com/yorgos.kentrotis/posts/2223753457953025