Ζωή Καρέλλη - Οι ουλές

Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν ,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές επάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας γλυκάνει,
λόγος παρήγορος , που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθειές.
Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.

Κι’ ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι.

Τα Ποιήματα, Τόμος Πρώτος 1940-1955, Οι Εκδόσεις των φίλων 1973, σσ. 222.