Ανδρέας Κάλβος- Aι Ευχαί

α΄ Της θαλάσσης καλῄτεραφουσκωμένα τα κύματανα πνίξουν την πατρίδα μουωσάν απελπισμένην, έρημον βάρκαν. β΄ Στην στεριάν, στα νησίακαλῄτερα μίαν φλόγανα ιδώ παντού χυμένην,τρώγουσαν πόλεις, δάση, λαούς και ελπίδας. γ΄ Καλῄτερα, καλῄτεραδιασκορπισμένοι οι Έλληνεςνα τρέχωσι τον κόσμον,με εξαπλωμένην χείρα ψωμοζητούντες· δ΄ Παρά προστάτας να ’χομεν.Μέ ποτέ δεν εθάμβωσανπλούτη ή μεγάλα ονόματα,μέ ποτέ δεν εθάμβωσαν σκήπτρων ακτίνες. ε΄ Αν οπόταν πεθαίνειπονηρός βασιλεύςέσβην’ η νύκτα έν’ άστρον,ήθελον μείνει ολίγα ουράνια φώτα. ς΄ Το χέρι οπού προσφέρετεως προστασίας σημείονεις ξένον έθνος, έπνιξεκαι πνίγει τους λαούς σας, πάλαι, και ακόμα. ζ΄ Πόσοι πατέρες δίδουσιν,όχι ψωμί, φιλήματαστα πεινασμένα τέκνα τους,ενώ λάμπουν στα χείλη σας χρυσά ποτήρια! η΄ Όταν υπό τα σκήπτρά σαςνέους λαούς καλείτε,νέους ιδρώτας θέλετεεσείς διά να πληρώσητε πλουσιοπαρόχως, θ΄ Τα ξίφη οπού φυλάγουσιτα τρέμοντα βασίλεια σας,τα ξίφη οπού τρομάζουσιτην αρετήν, και σφάζουσι τους λειτουργούς της. ι΄ Θέλετε θησαυρούςπολλούς διά ν’ αγοράσητεκρότους χειρών και επαίνους,και τ’ άπιστον θυμίαμα της κολακείας. ια΄ Ημείς διά τον σταυρόνανδρείως υπερμαχόμεθακαι σεις εβοηθήσατεκρυφά τους πολεμούντας  σταυρόν και αλήθειαν. ιβ΄ Διά να θεμελιώσητετην τυραννίαν τιμάτετον σταυρόν εις τας πόλεις σας,και αυτόν επολεμήσατε εις την Ελλάδα. ιγ΄ Και τώρα εις προστασίαν μαςτα χέρια σας απλώνετε!τραβήξετέ τα οπίσω·βλέπει ο θεός και αστράπτει διά τους πανούργους. ιδ΄ Όταν το δένδρον νέονεβασάνιζον οι άνεμοι,τότε βοήθειαν ήθελεν,ενδυναμώθη τώρα φθάνει η ισχύς του. ιε΄ Το ξίφος σφίγξατ’ Έλληνες—τα ομμάτια σας σηκώσατε—ιδού —εις τους ουρανούςπροστάτης ο θεός μόνος σάς είναι. ις΄ Και αν ο θεός και τ’ άρματαμας λείψωσι, καλῄτεραπάλιν να χρεμετίσωσιστον Κυθερώνα * Τούρκων άγριαι φοράδες, ιζ΄ Παρά… Ε, όσον είναιτυφλή και σκληροτέραη τυραννίς, τοσούτονταχυτέρως ανοίγονται σωτήριοι θύραι. ιη΄ Δεν με θαμβώνει πάθοςκανένα· εγώ την λύρανκτυπάω, και ολόρθος στέκομαισιμά εις του μνήματός μου τ’ ανοικτόν στόμα.

(από το H Λύρα, Ωκεανίδα 1997)