Νερά
πράσινης αστραπής που ηχούν την έκσταση
προσώπου αγαπημένου, νερά από κρίματα
παλιά ραμμένα, άμορφα νερά, λεηλατημένα
από μια στέψη προσεχή… Ακόμη κι αν
έπρεπε να ανεχτεί τις προειδοποιήσεις
της φτωχής του μνήμης, χαιρετάει με τα
χείλη ο κρουνός την απόλυτη αγάπη του
φθινόπωρου.
Μοναδική
σοφία, εσύ που το μέλλον συνθέτεις χωρίς
να πιστεύεις στο βάρος που συντρίβει,
που αισθάνεται τον ηλεκτρισμό του
ταξιδιού να τινάζεται μέσα στο σώμα.
μετάφραση: Ανδρονίκη Δημητριάδου
Πηγή: https://thraca.gr/2017/10/blog-post_25-12.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου