Αλέξης Τραϊανός- Δεν έμεινε κανείς

Θα τη θυμάμαι αυτή την πολιτεία
Με τα τελειωμένα πρόσωπα στη σειρά
Εκεί που και το δικό σου πρόσωπο τέλειωνε
Ανάμεσα σε παραλλαγές σπιτιών σύνολα λουλουδιών
Καθώς χτυπούσε δυο κίτρινα φτερά το καλοκαίρι
Πάνω απ’ τη βρεμένη εξουσία άλλων χρωμάτων
Το φθινόπωρο ύστερα από κάθε καλοκαίρι
Νεκρά έντομα και συλημένες ήσυχες ακρογιαλιές
Σκύβοντας κι ακούγοντας μόνον την καρδιά τους
Δίχως κανέναν
Δεν έμεινε κανείς μέσα στην πέτρινη καρδιά
Αυτής της αδέσποτης πολιτείας που τόσο περπάτησα
Τις αναμνήσεις της τα άσπρα της άδεια της σπίτια
Με τις παλιές κάμαρες γεμάτες ανθισμένα γυαλιά
Με τις παλιές κάμαρες γυρισμένες κατά το νοτιά
Μέσα στον πυρετό που ολοένα ανεβαίνει
Γυμνώνοντας τα πουλιά
Στην πιο έντονη μουσική των χρωμάτων
Χέρια άδεια σα λυμένα μαλλιά
Δικά σου
Ορθωμένα σαν προαιώνια θλίψη μες στο άφεγγο ψύχος
Που περιμένουν το τίποτα
Την αυγή ή τη νύχτα τόσα χρόνια
Δεν έμεινε κανείς
Όλοι παίζουν το ρόλο τους
Χωμένοι πίσω από μιαν εφημερίδα γυαλιά
Άδεια επαγγέλματα ασχολίες ελεεινές
Δεν έμεινε κανείς μέσα σ’ αυτή την πολιτεία
Μόνοι εσύ κι εγώ εγώ κι εσύ
Θα ’μαστε τ’ αγάλματα μες στον ακίνητο χρόνο
Που τρώνε το κενό και υφίστανται

Φύλακας ερειπίων, Εκδόσεις Πλέθρον.