Θα φεύγουν οι σκιές μας προς το θάμπος,
θα μας τυλίγει μες τα όνειρά του
ο ανατέλλων ήλιος του θανάτου∙
τα χρόνια μας θα φεύγουν, ένας κάμπος
ευτυχισμένες μέρες, μαργαρίτες∙
κι αν μας αγάπησαν πολύ, στο τέλος
μας μένει σαν ανάμνηση ο γέλως,
στεφάνια, το σκοτάδι κι οι πλανήτες.
Θα φεύγουμε και θα ‘χουμε στο πέτο
κομμένο τριαντάφυλλο μιας μέρας
που παίξαμε ανέμελοι το τέρας
μ’ έναν Μονταίγο κι έναν Καπουλέτο.
Θα φεύγουμε κρυφά πυρπολημένοι
με πάθη μας πεζά ή κεφαλαία,
στα μάτια μας θα λάμψει φευγαλέα
η πυρκαγιά του κόσμου που επιμένει.
Θα φεύγουμε ανώνυμα στη δύση
με σύννεφα λατρείας στα μαλλιά μας,
και κάποιος ξεχασμένος Αστυδάμας
με λόγια τρυφερά θα προσφωνήσει
τους ίσκιους μας, σαφώς ολιγογράφους∙
θα φεύγουμε αργά, θα μεγαλώνει
δοξαστικά το φως που μας σκοτώνει
κι ο επίσημος παράδεισος στους τάφους.
Διονύσης Καψάλης ( 1952 - )
Από την ποιητική συλλογή: Μπαλάντες και Περιστάσεις, Εκδόσεις : Άγρα : 1997
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου