Είναι ένας σκύλος ήσυχος, μικρούλης, που πηγαίνει
στα πόδια των ανθρώπων και ποτέ του δεν γαβγίζει
μήτε δαγκώνει και γι' αυτό ποτέ του δε χορταίνει
το ποθητό και δίχως πέτσα κόκαλο, που ελπίζει.
Είναι ένας σκύλος ήσυχος, μικρούλης και φτωχός,
που απ' τη σκυλίσια του ψυχή, για λάθος του νομίζει,
το ότι είναι σκύλος και το πιο πολύ ότι είν' μικρός.
Γι' αυτό, σαν τον κλοτσάνε δεν δαγκώνει ούτε γαβγίζει.
Είναι ένας σκύλος με ψυχή βαθιά χριστιανική,
που δείχνει ταπεινόφρονα ότι δεν έχει πονέσει,
που με την πράξη του αποχτά ευτυχία μοναδική,
μες στον παράδεισο των σκύλων μια μικρούλα θέση.
Μονάχα από τα "γήινα" τα δεινά του, λείπει, ακόμα,
κάτι, που την αγάπη του εαυτού του θα ξυπνήσει
του λείπει μια γερή κλοτσιά, κατάμουτρα στο στόμα,
να θυμηθεί τα δόντια του, να ορμήσει να ξεσκίσει.
Λευτέρης Ιερόπαις, Μια παρουσίαση από τον Γιώργο Μακρόπουλο», εκδόσεις Γαβριηλίδης, στη σειρά «εκ νέου», σ. 21.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου