Έφη Αιλιανού - Τα όνειρα

Όταν όλα νομίζεις πως σε έχουν αφήσει

Και είσαι μόνο μια ξέκλωνη ρίζα

Πότε δω, πότε κει

Ανελέητα να την δέρνουν οι ανέμοι

Έρχονται τότε,

Ξεπιδούν από την κρύπτη της νύχτας

Πλουμισμένα τα όνειρα

Με το φως

Με την άχρονη αυτή μουσική την εξαίσια

Τα σωθικά που σπαράζει

Του θεού ναι η ανάσα

Δροσερή και πυρίκαυστη

Που ξάφνου απαλά σε τυλίγει\

Άλλον εσύ παραστάτη δεν είχες

Και είναι αυτός στις βαθιές σου επικλήσεις που ενδίδει

Άνοιξε η πύλη θαρρείς η επτασφράγιστη

Τελειωθεί το θαύμα

Και όλο απλώνεις τα χέρια σου

Να πιαστείς στην αστέρινη αυτή συνοδεία

Ξαφνικά που μπροστά σου περνάει

Μα είναι ανάμεσα πάντα

Μήτε εδώ, μήτε εκεί

Μια στιγμή η λαμπερή φωταγειά

Και όλα πάλι στο σκοτάδι

Τώρα το ξέρεις πια – το’ μαθες

Θα πρέπει και πάλι να περάσει καιρός

Στην οδύνη βαθειά και στην γήινη αγάπη

Ν’ αλεστείς στις τεράστιες μυλόπετρες

Ξανά και ξανά

Για να έρθουνε και πάλι τα όνειρα

Απ’ τη λάσπη του κόσμου για να τιναχτείς

Ψηλά στο στερέωμα

Ρέκβιεμ, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2019