Ο δίκαιος εβάδιζε στον άγγελό του πλάι,
πελώριος κι ολόφωτος στη σκοτεινή βουνοπλαγιά.
Κι άκουγεν η γυναίκα του τον πανικό της να μιλάει:
Τα κάστρα τα κοκκινωπά κοίταξε των Σοδόμων,
τα μέρη που τραγούδαγες κι έδρεπες τη σοδειά,
το σπίτι σου με τ' αδειανά παράθυρα στο δρόμο,
εκεί που τόσα γέννησες παιδιά...»
Εκοίταξε και πάγωσε μεμιάς πόνο γεμάτη,
στέρεψε των ματιών της η πηγή
και το κορμί της έγινε διαφανές αλάτι,
όταν τα πόδια της ριζώσανε στη γη.
Ποιος θα την κλάψει τάχα; Έχουν πληθύνει
οι απώλειες κι άλλοι νεκροί έχουν πρωτιά...
Κι όμως εγώ θυμάμαι τη γυναίκα εκείνη
που τη ζωή της έδωσε για μια ματιά.
24 Φεβρουαρίου 1924
ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ
(μτφρ. Αλέξης Πάρνης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου