Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος - Μουσκίδι

Πώς το τραγούδι αρχινάς και τι μου κρένεις,
που το χαλάζι σημαδεύει το κεφάλι σου;
Πού έχεις μάθει τα στιχάκια σου να υφαίνεις
και παίρνεις φόρα στο γκρεμό, 'συ και το χάλι σου....

Πώς το χαμόγελο διαγράφεται στη φάτσα
κι έχεις κουράγιο να γλεντάς με την κιθάρα σου;

της ζωής το πάλκο σε χορταίνει με στραπάτσα
κι εσύ να καίγεσαι μαζί με τα τσιγάρα σου....

Ξάφνου μιλάς για τη βροχή κι ευχαριστιέσαι
στο σκαλοπάτι ακουμπισμένος και να στάζεις....
ανάποδε άνθρωπε!!! στον ήλιο δε μιλιέσαι
κι η άνοιξη όταν σε καλεί εσύ νυστάζεις...

Σ' ένα δωμάτιο σκοτεινό μετράς σκυμμένος
σε πόσους στίχους θα χωρέσει η ιστορία σου,
σε ένα χάρτινο βυθό ναυαγισμένος,
κάθε σου ανάσα είναι και μια αμαρτία σου....

Μπρος στην οθόνη αγανάκτηση, βρισίδι,
ένας λαός που προσκυνάει μία μπάλα.
πάλι ξεκίνησε βροχή κι είναι μουσκίδι
το βιος σου, εσύ και τα όνειρά σου τα μεγάλα!!!

Καλαμάτα, Μάιος 2005. Δ.Μ.

(Παρασκευή και δεκατρείς και ένας στίχος
μου κατεβαίνει στο μυαλό σαν πεφταστέρι
και από τα λόγια μου τρυπιέται ο άδειος τοίχος
τι κάνω μέσα στο γραφείο κανείς δεν ξέρει.....) 

 .... σε μια περίεργη βάρδια!