Η θάλασσα δεν έχει αίμα Κι όμως μας τραβά
Μαζεύτηκαν κορίτσια στη γειτονιά
Παρεκτός την καρδιά μας ομορφαίνουν
Το φάρδος της ημέρας
Όμως η θάλασσα δεν έχει αίμα
Δεν είναι γυναίκα η θάλασσα
Και μας τραβά
Γλυκιά η σιωπή της θάλασσας
Όταν τους καρπούς αγκαλιάζει
Και κατεβάζει τον ουρανό στα πόδια μας
Για να περπατήσουμε πάνω του
Γλυκιά η σιωπή της θάλασσας
Όταν στον έρωτα ανοίγουμε τα μάτια
Ο ουρανός μας περιμένει σαν να ήταν ο τόπος ο σωστός
Για να φιλήσουμε και αγαπήσουμε ειλικρινά
τις δικές μας γυναίκες
Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα, Ζήτρος, 1998.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου