Χρίστος Πλακονούρης - Ελλάδα

Τι πικρή λιμνοθάλασσα και πώς έτσι σάπια
με τον βυθό όλο κόκαλα και βογκητά πεθαμένων.
Με ένα πελώριο τέρας που της τρώει τα στολίδια.
Με ένα αδίστακτο κτήνος που της γλείφει το αίμα από τις πληγές.

Και γύρω της αμέτρητες μαυροφόρες

που στολίζουν τα ξερά κυπαρίσσια.

Και γύρω της κουτσοί καβαλάρηδες

που καλπάζουν με τα ξύλινα άλογά τους.

Τι πικρή λιμνοθάλασσα, όλο αχαχούχα και βόγκους.

Πιωμένη από πλαστικές νεροφίδες

που ποτέ και με τίποτα δεν χορταίνουν.

Με μια τρυφερότατη μουσική στα νεκρώσιμα κύματά της.

Με μια λεχώνα στο περιγιάλι που γεννά μαύρες βλέννες και πύον.

Με ένα φεγγάρι οργισμένο που όλο τρίζει τα δόντια.

Αλλά το φως του είναι λίγο κι έτσι κανείς δεν ξυπνάει

να σηκώσει το πτώμα του απ’ τον βούρκο.

Οιμωγές υακίνθων