Καλησπέρα, πεθαμένε πατέρα μου,
σου έφερα ένα γυάλινο αλογάκι με μαύρα καρφιά
να γιομίσεις τα άδεια του μάτια.
Βάλε στα δάχτυλά σου μια φλούδα γλυκόριζας,
έναν βολβό ζαφοράς στη θέση της λιωμένης καρδιάς σου.
Άκου που άγρια φυσά στον επάνω κόσμο,
που όλοι βαθιά στο πετσί μας σαπίζουμε
και σκουριάζει η ασημένια καμπάνα.
Γιατί βγαίνουν οι Εκατόγχειρες με τα λέπια
και ταριχεύουν τα σπλάχνα μας
και πίνουν το αίμα μας
και κάνουν εμετό την αγάπη.
Τι ωραία μοσχοβολάς στο βρεγμένο χώμα σου
εσύ που κάποτε μας ένωνες με πηχτό ουρανό
και μας στόλιζες τα μαλλιά με θαλασσινούς υακίνθους.
Με την τέφρα της Έρσης (1992)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου