Χρίστος Πλακονούρης - Η ξερή πικροδάφνη

Αυτά τα βουνά με τα μαύρα δέντρα
μπορεί να είναι από τον καημό του πατέρα μου.
που δεν έγινα Αλέξανδρος τον Ελλήσποντο να περάσω,
που δεν έγινα Αχιλλέας
να ντυθώ με το πουκάμισο της φωτιάς.

Μόνο που κλείστηκα σε ένα κοχύλι των σωθικών
και νανουρίζομαι με τον ψίθυρο της βροχούλας
και με το βουητό των αιμάτων μου.

α
Και βρίσκω λέξεις παρθένες και τις γυμνώνω
και κάθε βράδυ τις ερωτεύομαι
και με αυτές ανεβαίνω στους ουρανούς.

Γι' αυτό και στην ερημιά μου
δακρύζει μια ξερή πικροδάφνη
και από τις πληγές της ποτίζομαι.

Αρρηφόρια (2012-13)