Ντέμης Κωνσταντινίδης - Πολύ μακρινό

Παλιώνει το διαμέρισμα
μαζί με την ένοικό του.
Τη βλέπω που βγαίνει στο μπαλκόνι
μετρώντας τους περαστικούς
με μια σιωπηλή
και τόσο ευγενική απελπισία.
Ποτίζει τις γλάστρες της,
βρέχει τα γυμνά της πόδια
κι ονειρεύεται ακρογιαλιές
πολύ μακρινές.
Ούτε που φαντάζεται πως το μακρινό,
θα το έκανα τώρα κιόλας, κοντινό.
Μα δεν είναι αυτό.
Ποτίζει τις γλάστρες της,
βρέχει τα γυμνά της πόδια
κι ονειρεύεται ακρογιαλιές
προ πολλού χαμένες... ''

Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες