Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου - Τρία ποιήματα

ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Δε μιλώ για να μιλήσω

Να πω τη λέξη που δρόμο δεν έχει κανένα

Όπως τα παγωμένα βουνά

Που δεν κατέβηκαν ποτέ

Σε ζεστό περιβόλι

Να σπάσουν τη σιωπή τους

Βγάζοντας αίμα από την πέτρα τους

Δε μιλώ για να μιλήσω

Μιλώ για να μ’ ακούσεις

ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ

Ήταν ωραία η βραδιά

Περπατούσα μόνη στην παραλία

Οι τυφλοί με προσπερνούσαν

Πιασμένοι σφιχτά αγκαζέ

Συνομιλούσαν ψιθυριστά

Το μονότονο τακ τακ του μπαστουνιού τους

Αντηχούσε πένθιμα στις πλάκες

Γυρίζοντας αργά στο σπίτι

Είχα κάτι έμμονες ιδέες

Σαν παρανοϊκά ποιήματα

Ευτυχώς ποτέ δεν γράφτηκαν

Τι να γράψει κανείς για τους τυφλούς

Που βγαίνουν τέτοιες ωραίες βραδιές

Για σεργιάνι στην παραλία

ΕΚΔΡΟΜΗ

Πηγαίνουμε κατά μήκος των δέντρων

Περπατώντας αργά

Γνωρίζουμε τα σημάδια του δρόμου

Και τους γκρεμούς

Και τις δροσερές κρήνες

Ρίχνουμε στο πρόσωπο νερό καθαρό

Για το στόμα και τα μάτια

Ρίχνουμε πέτρα στη λίμνη

Και ταράζουμε τον ύπνο του βάτραχου

Περπατούμε και περπατούμε

Αναπαυόμαστε σε ανθισμένα πεζούλια

Τα άγρια κρίνα μάς κοιτάζουν ήμερα

Οι πιο νέοι τραγουδάνε τραγούδια λυπητερά

Σφυρίζει το αγόρι το φίδι και ο άνεμος

Γίνονται μπροστά μας πολλά θαύματα

Δεν απορούμε

Μπαίνουμε πιο βαθιά στο δάσος

[Επιλογές και σύνολα. Ποιήματα (1965-1995), Νησίδες, 2001]