Κατερίνα Καριζώνη - Μνημόσυνο

 

Ένα άλογο έτρωγε

όλο το πρωί τον ουρανό

από μια οπή φαινόταν η νεκρή γιαγιά μου

φορούσε την παλιά χορταριασμένη ρόμπα της

κι έπλενε κάτι γιγάντια καζάνια

πάλι δουλειές έκανε η δύστυχη γιαγιά

δίπλα της έκλαιγε μια νεαρή αγία

τα δάκρυα της γίνονταν μικρά χρυσόψαρα

εκείνη είχε βάλει ένα τηγάνι στη φωτιά

το λάδι τσίριζε.

Αλεύρωνε η γιαγιά μου τα χρυσόψαρα

και τα ’ριχνε στο λάδι

βογκούσαν στην αρχή

μετά  ησύχαζαν

κι αρχίζανε να μιλούν με τις φωνές μας.

 

– Τι κάνεις γιαγιά στον ουρανό; της φώναξα.

– Όλη τη μέρα τηγανίζω ψάρια

για να μαθαίνω νέα σας,

τη νύχτα

με το καμένο τηγανόλαδο

ανάβω τα άστρα.

 

Πηγή: Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2002), στη συγκεντρωτική έκδοση: Ρεσάλτο: Ποιήματα 1969 - 2008, Αθήνα: Αρμός  2009.