ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ
παραφυλάει — την ώρα που γράφω
με τις σαπουνάδες στο πρόσωπο
και το ξυράφι στα χέρια — ν’ αρχίσει
τον τρελό χορό του και αίματα
να γεμίσει ποιήματα και χαρτιά
Η Σιωπή της κερκίδας, 2021
Η ΛΑΧΤΑΡΑ ΣΟΥ
Όπου αγάπη
εκεί και θαύματα
Σε θυμάμαι μια φορά
να περπατάς στα νερά
τόση ήταν η λαχτάρα
απ’ τα μάτια σου
μη με χάσεις
Σε θυμάμαι
να περπατάς στα νερά
Η Σιωπή της κερκίδας, 2021
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΣ ΒΡΑΔΥ
Έλα να παίξουμε ένα τελευταίο παιχνίδι.
Θα με ρωτάς πόσο σ’ αγαπώ
κι εγώ θα κάνω πως δεν ξέρω
θα σε ρωτώ πόσο μ’ αγαπάς κι εσύ
με το δάχτυλο θα δείχνεις τον ουρανό
τότε εγώ θα βάζω τα γέλια
και θα υψώνω και το δικό μου δάχτυλο
θα χλιμιντρίζουμε σαν άσπρα άλογα ερωτευμένα
έλα να παίξουμε μια τελευταία παρτίδα
το τελευταίο μας βράδυ
κι όποιος αγαπάει περισσότερο
να φύγει πρώτος
γιατί αυτός που θα μείνει
θα πονέσει λιγότερο
για το Άλφα της στέρησης, 2019
ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΣΚΟΝΗ
Ύστερα
δεν είπα τίποτα.
Άφησα μόνο
ο κουρνιαχτός να κοπάσει
κι έγινα ένα με τη σκόνη.
Ένας αέρας να φυσήξει
και θα σηκωθώ.
Ένα με τη σκόνη, 2017
Ένα παιδί που σήμερα
δεν θέλει να πάει σχολείο
ο Σαχζάτ Λουκμάν ξημερώματα
με το ποδήλατο στο δρόμο
για τη λαϊκή της Πέμπτης
Εργάτης καθαριότητας
που πιάνει σκούπα και καλάθι
με το μυαλό στο όνειρο που άφησε μισό
Πατέρας αγρότης
χειμώνα καιρό αχάραγα ανάβει το τζάκι
σε λίγο ξυπνάει η Βασιλεία του για διάβασμα
τα παίρνει τα γράμματα
Εκείνη η υπογραφή
μεταμέλειας που έβαλε η μάνα
μπροστά στον χωροφύλακα
για να διοριστεί δασκάλα
κι ένα γαλάζιο φως ασθενοφόρου
που γράφει ένσημα βαρέα κι ανθυγιεινά
Πώς νομίζεις γράφεται ένα ποίημα
Η Σιωπή της κερκίδας, 2021
[άτιτλο]
Έχει ένα γυάλινο μάτι
Κι όποτε τον πιάνει πόνος
Το βγάζει και το ακουμπάει
απάνω στο χαρτί
Γητεμένες οι λέξεις απ’ τη γυαλάδα του ματιού
Μια μια με τη σειρά στο χαρτί κατοικούν
Ώσπου το ποίημα να γραφτεί.
Ύστερα το βάζει στη θέση του
Και βγάζει το άλλο
Γυάλινο κι αυτό
Ξέρει από πόνο
μπορεί να διαβάσει το ποίημα.
Η Σιωπή της κερκίδας, 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου