Μαρία Μπούχλη - [Η ποίηση]

 Η ποίηση αποκαλύπτεται σαν εικόνα

σε υπαίθριο σινεμά πνιγμένο στις πρασινάδες,

εκεί όπου ο έρωτας μυρίζει γιασεμί και βανίλια,

μόνο σε μάτια μαγεμένα κι αλαφροϊσκιωτα

έτοιμα να αποπλανηθούν.

Άλλοτε πάλι ακούγεται σαν το κλάμα της φάλαινας

που ψάχνει το ταίρι της στις βόρειες θάλασσες,

-πρέπει να ‘χεις έτοιμα τ' αυτιά από τη γέννηση σου.

Μπορεί σαν έκρηξη βόμβας μεγατόνων

που σκάει μέσα σου γκρεμίζοντας ό,τι έχτιζες

εκσφενδονίζοντας τα μέλη σου σε ότι ορίζεται ως διάσταση.

Είναι φορές που μοιάζει με κατάβαση

σε σπήλαιο αχαρτογράφητο και πολυδαίδαλο,

ακoλουθώντας μόνο τον μίτο που ξετυλίγει η ψυχή

κι άλλοτε με πτήση νευρικού χαρταετού

που όλο τινάσσει το σχοινί στο χέρι,

κάνοντας ακατόρθωτη τη συγκράτηση του.

Συχνά θυμίζει το τραγούδι των αγγέλων

κι άλλο τόσο τις ύβρεις των καταραμένων

που ζουν και ματώνουν σε πολιτείες συννεφιασμένες.

Μπορεί να ανθίσει εκεί που κανείς δεν περιμένει

και γρήγορα να πεθάνει ασθμαίνοντας

πνιγμένη στα βελούδα και τα δαμασκηνά.

Η ποίηση είναι ερωμένη που δε χορταίνει δώρα και κεράσματα

κι ο ποιητής γνωρίζει και φοβάται την εγκατάλειψη,

για τούτο υπόσχεται σαν όλους τους ερωτευμένους.

Μα η ποίηση είναι αερικό, έρχεται για να παίξει

διασκεδάζει αφήνοντας άφωνο τον ποιητή στα δίστρατα

μ' ένα μαντήλι διάφανο στα χέρια, σφραγίδα και καταδίκη.

(Μαρία Μπούχλη)