Μη κλαις
όταν μονάχος περπατάς σ' έρημο δρόμο,
με τα έρημα μπαλκόνια
και τα κλειστά παράθυρα,
μη σ' ένα ρίγος έντρομος δειλιάσεις
μπροστά στις σφαλισμένες πόρτες,
στα πεθαμένα γιασεμιά και μπουγαρίνια,
την εγκατάλειψη μη τρέμεις,
σε παραστέκει ο άνεμος
που αδιάκοπα περνάει ανάμεσα
απ' τα γυμνά σου χέρια
και πάνω απ' όλα
ποτέ μη πεις και μη νομίσεις
πως όλα τέλειωσαν.
Μετακατακλυσμιαία, Λάρισα 1984.
Αναδημοσίευση από: τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου