Γ. Λ. Οικονόμου - Πέντε ποιήματα

Αυτός ο άνθρωπος που σε κοιτά κατάματα

μάτια δεν έχει

αυτός ο άνθρωπος που σ' αγκαλιάζει

χέρια δεν έχει

ούτε αυτός που τρέχει έχει πόδια

μην ελπίζεις λοιπόν να του κλείσεις με μαύρο πανί τα μάτια

ούτε χειροπέδες μπορείς να του περάσεις

πόσο μάλλον αλυσίδες στα ανύπαρκτα πόδια του

είναι γιατί

αυτόν τον άνθρωπο

λίγο πριν πέσει στα χέρια σου

πρόλαβε και τον αγάπησε

ένα κορίτσι

Δώρα τη λέγανε Φωτεινή

θα σε γελάσω

*

Δεν έχουν γλώσσα οι τρελοί

μόνο κιτρινισμένα δάχτυλα

απ' τον καπνό και την πικρίλα

που τους κληρονόμησε η μάνα τους .

Γόνατα τσακισμένα απ' τον πυρετό της απουσίας

φεύγουν νωρίς κι όσοι αργούν

μένουν με την ελπίδα

πως κάποιο χέρι στοργικό

κερί θα τους ανάψει.

Μην τους φοβάστε

έχουν ξεχάσει πως είναι

να τους χαϊδεύεις τα μαλλιά

Δεν έχουν γλώσσα οι τρελοί.

Πιστέψτε με!

Τη γλώσσα τους μιλάω.

*

Ένας άχρηστος είμαι

η γυναίκα μου θέλει ψωμί

κι εγώ στο τραπέζι

ακουμπάω λέξεις

ένας άχρηστος είμαι

κάποιοι με λένε ποιητή

κι αυτό μεγαλώνει τη ντροπή μου...

Αν ήμουν ποιητής

το τραπέζι μου θα' ταν γεμάτο

μ' όλου του κόσμου τα θαύματα

*

Ανεπίδοτο

Όταν βρέχει βρέχεσαι ;

Κι όταν διψάς ;

Μου’ μειναν κάτι χαρτιά

μου μείναν και μελάνια

μα να τα κάνω τι ;

*

Όλες μου οι λέξεις

μια κραυγή

είμαι κι εγώ εδώ!

ρωτήστε πως με λένε

τίνος παιδί είμαι

αφήστε με να σας πω

για το μέρος που γεννήθηκα

κι ύστερα

πάρτε με μαζί σας

να πλέκω καρέκλες

κατσαρόλες να γανώνω

και τα βράδια γύρω απ' τη φωτιά

στο τραγούδι σας να καίγομαι

Πηγή: Εμβόλιμον, τεύχος 89-90 (2019)