Όσο μεγαλώνω χάνω ανθρώπους
Σπρώχνω τις μέρες μου
Κάθε πρωί σφουγγαρίζω φαντάσματα
Μου έχουν κλείσει
Όλες τις αθωότητες στο κελί
Βομβαρδίζουν τα μάτια μου
Με πιθανότητα ομίχλης
Ποτέ μου δεν τα έβλεπα τόσο κόκκινα
Από δω που κάθομαι
Το κύμα ξεβράζει στην ακτή αγνοούμενους
Θα επικαλεστώ τη θάλασσα
Βλέπω στην αμμουδιά
Την φουσκωμένη σημαία της νύχτας
Καπνίζει ένα τεράστιο πούρο
Έχω σταματήσει να φαντάζομαι οτιδήποτε
Απλώς καταρρέω
Ένα τσιγάρο ακόμα
Και όλες οι παραλίες
Θα γυρίσουν ανάποδα
ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, Μεταίχμιο 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου