"Ο ντανταϊσμός ήταν μια μεγάλη revolte και αποτελούσε ας πούμε το δυναμικόν μιας επανάστασης, δεν ήταν όμως καθαυτό επανάσταση, ενώ ο Σουρρεαλισμός είναι μια πραγματική επανάσταση πειθαρχημένη, με δράση ανταποκρινόμενη σε πλήρη και αυτοκέφαλη θεωρία και με συνειδητές επιδιώξεις.
"[...] Ιδού ποιος είναι ο πρώτος αντίκτυπος της ενατένισης του νέου κόσμου που ανοίγει μπροστά μας η εφαρμογή του Σουρρεαλισμού. Και όταν λέμε νέος κόσμος εννοούμε στο πνευματικό επίπεδο, κάτι εντελώς ανάλογο με την ανακάλυψη του Κολόμβου, με την διαφορά ότι ο Σουρρεαλισμός με "τον ψυχικό αυτοματισμό του διά του οποίου εκφράζει την αληθινή λειτουργία της σκέψης" είναι ένας τρόπος συνεχούς και κατά βούληση προκαλουμένης ανακάλυψης. Με άλλα λόγια οι Αμερικές του δεν έχουν όρια. Είναι ατελείωτες, άπατες και κυριολεχτικά αχανείς καθώς το ασυνείδητό μας, που υπάρχει μέσα μας και του οποίου την ύπαρξη και το περιεχόμενο δεν γνωρίζουμε.
"[...] Ας μη δυσαρεστηθούν μερικοί στενόμυαλοι επαναστάτες, μα δεν βλέπω για ποιο λόγο πρέπει ν' αποφεύγουμε τα προβλήματα του έρωτος, του ονείρου, της τρέλλας, της τέχνης και της θρησκείας εφόσον τα εξετάζουμε από την ίδια με εκείνους μοίρα - την Επανάσταση."
«…Η τελευταία αυτή φάση του σουρρεαλιστικού κινήματος γεννά ένα-δύο περίπλοκα προβλήματα τα οποία δεν μπορούμε να εκθέσουμε με λίγα μόνο λόγια μέσα στα στενά χρονικά όρια μιας διάλεξης. Ο σουρρεαλισμός δεν είναι μια στατική δοξασία μα ένα κίνημα δυναμικό και δεν μπορούμε να πούμε μόνο με πέντε-έξη κουβέντες ποια θα είναι ή περαιτέρω εξέλιξη του. Τα προβλήματα που αναφέρω τα εξετάζω σ’ ένα μακρύτερο άρθρο μου από το όποιο άλλωστε άντλησα όσα σας είπα σήμερα, με την πεποίθηση πως υπάρχουν λύσεις ικανοποιητικές και από Σουρρεαλιστική και από ιστορικοϋλιστική άποψη. Όσοι ενδιαφέρεσθε μπορείτε να διαβάσετε αυτά το άρθρο τον μήνα Ιούνιο στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού «Σκοποί» του οποίου το πρώτο τεύχος θα κυκλοφορήση εκτός απρόοπτου τον προσεχή Μάρτιο.
Κυρίες και Κύριοι, φτάσαμε στο τέλος της ομιλίας μας. Πριν σας χαιρετήσω θέλω να εκφράσω δημόσια τον θαυμασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου στον Αντρέα Μπρετόν και στους άλλους Σουρρεαλιστές που μετά τον διαλεχτικό υλισμό και τον Sigmund Freud, έχυσαν το περισσότερο και το πιο άπλετο φως μέσα στα πυκνά σκοτάδια που μας περιβάλλουν.»
Αθήνα, 25/1/1935
Πηγή:https://www.facebook.com/evangelia.mihou/posts/pfbid0x7z5Hdawrdgd262d5orhav5XX1jxrBSRFJwgPHh2gEasWmoDYkcSRZMxn9xFvDr9l
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου