"...Χαμογέλασε κι άπλωσε το χέρι του στον ώμο μου: "Χρειάζεται", είπε, "πολλή αγάπη για να νιώσεις δικό σου τον ξένο πόνο, να συμπαθήσεις τα χλομά πρόσωπα των παιδιών, να σκύψεις και να φιλήσεις τις πληγές των μεγάλων. Κάθεσαι σταυροπόδι κατάχαμα μαζί τους και προσεύχεσαι για καλές σοδειές κι οραματίζεσαι μεστωμένα στάχυα και κατάλευκες βαμπακιές. Προσμένεις και για τον εαυτό σου ν' ανθίσουν τα ασφοδίλια. Και τότες όλες οι πλαγιές γεμίζουν μαβιά λουλούδια. Είναι οι ασφοδελοί λειμώνες. Και με το λόγο αυτόν παρηγοριέσαι!".
Χριστόφορος Μηλιώνης, μια χαμένη γεύση, εκδόσεις ελληνικά γράμματα (γραφές ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ), σελ. 111.
Πηγή: Nikos Falagaras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου