Μωχάμεντ Σημπ
τον έλεγαν
Από νομάδες εμίρηδες
κρατούσε
κι αυτοκτόνησε
γιατί δεν είχε πια
Πατρίδα
Τη Γαλλίαν αγαπούσε
κι άλλαξεν όνομα
Έγινε Μαρσέλ
μα όχι Γάλλος
δεν ήξερε πια
να ζει κάτω
απ’ τη σκηνή των δικών του
όπου ακούς ύμνους
από το Κοράνι
πίνοντας καφέ
Και δεν ήξερε
την ελευθερία του να δώσει
της εγκατάλειψής του
το τραγούδι
Τον συνόδεψα με την πατρόνα
του ξενοδοχείου
που μέναμε
στο Παρίσι
αριθμός 5 Rue de Garmes
σοκκάκι κατηφορικό
μουχλιασμένοι τοίχοι
Αναπαύεται
στο κοιμητήριο του Ιβρύ
σε μια συνοικία που σάμπως
να ζει αιώνια
μια μέρα
τη μέρα
που το παζάρι
σ’ άλλη συνοικία
μετακομίζει
Αλλ’ ίσως είμαι ο μόνος
που ξέρω ακόμη
πως έζησε.
Μετάφραση Άρης Δικταίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου