Στον Ενρίκο Μολίνα
Ακούω τη βροχή να πέφτει και δεν είναι παρά μόνο το νερό που χυμάει να πέσει στης αυγής το άδειο φως.
Αγγίζω τη διαύγεια της μέρας που γεννιέται και δεν είναι παρά μόνο το πρωί και ό,τι το πρωί δεν έχει νικήσει ακόμα.
Κοιτώ το δέρμα σου, τα χέρια σου και δεν βρίσκω παρά μόνο την επί γης στυγνότερη μοναξιά.
Τον διάχυτο αέρα του φθινοπώρου μυρίζω και είναι απλώς η καταπίεση, το βάρος μιας ατμόσφαιρας αναλωμένης.
Ψηλαφίζω τα αντικείμενα, τα ρούχα, τα ιδρωμένα ποτήρια και δεν είναι τίποτ’ άλλο έξω από την κόπωση της ύλης, την ερήμωση του χρόνου.
Τα πάντα έχουν γκρεμιστεί για πάντα απ’ το πείσμα τα τυφλό τούτου του ανεπανόρθωτου κατακλυσμού.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου